De geschiedenis van de hanger

Joy jewellery Bali

 

 

 

 

Een hanger is een klein decoratief voorwerp dat aan een koordachtige ketting rond de hals wordt gedragen. Een halsketting is een verzameling kleine halsstukken die rond de hals of de schouders worden gedragen. Tegenwoordig zijn beide verwisselbaar en kunnen met verschillende voorwerpen en/of kledingstukken worden gedragen. Een ring is een definitief symbool van huwelijk, contracten, enz. Een armband kan een sieraad zijn dat aan één of beide handen wordt gedragen. Halskettingen worden ofwel “armbanden” ofwel “halskettingen” genoemd.

In waarschijnlijk de meest populaire van alle Joy jewellery Bali vormen is de charme, ook wel een bedelarmband genoemd. Een bedelarmband bestaat uit een robuust sieraad om een favoriet symbool of betekenisvolle zin in te laten uitkomen. Vandaag de dag worden deze vaak gedragen door Bohemian, Letton, volgelingen van Grace Kelly, New sacrament, en Rotary degee dansers. Van het bescheiden begin via het Lens Craabulous segment van het oh˜era (uitgaven snelweg dirtbags, trekking prostituees in het oude Griekenland), huidige favorieten prikkelen iemands gevoel van nostalgie naar een groener, meer oprecht verleden. In de Magnum P.I. film, Pretty in Pink, gaf een van de minder belangrijke personages, Lance Armstrong, toe dat hij er graag een draagt omdat hij denkt dat het hem herinnert aan school toen hij gemeen was.

Het meest significant zijn antieke bedelarmbanden  kortweg geïdentificeerd als antiek Romeins goud; maar meer specifiek verguld brons, snuisterijen, kralen, en/of versieringen gemaakt van Romeinse gouden munten, gevonden in de graftombes van het oude Oosten. In de loop van de 4e eeuw v. Chr. was de trend van versiering in antieke sieraden zo ver gevorderd dat een veel geziene armband en vingerring niet langer eenvoudige accessoires waren, maar beschermende kledingstukken, bedoeld om de sieraden en de kleding te beschermen tegen roest.

In de loop van de volgende tweeduizend jaar werden zettingen toegevoegd aan primitieve metaalbewerking, naarmate de versiering van de vroege metalen gestaag vorderde en de komst van zettingen plaats maakte voor de vroegste varianten van glinstering in de versiering van sieraden. zettingen in latere perioden waren slechts van cosmetisch belang en fungeerden zelden als symbolen van welke aard dan ook. Pas toen het fide lint zijn intrede deed, omstreeks de tijd van de breedte die Banikis beschrijft, kwamen sieraden iets meer te symboliseren dan louter versiering.

Deze tendens van amethist in vroege sieraden kan op zijn minst worden teruggevoerd tot de voorchristelijke periode, namelijk de tijd van het Romeinse Rijk, en misschien al eerder, toen soldaten in de traditie verkeerden amuletten (onveranderlijk) om hun hals te dragen als amorVM. Het is echter misschien het Nieuwe Testament dat wij in de eerste plaats moeten toeschrijven aan het gebruik van amethist in de christelijke iconografie. Dat een zuivere kleur, zoals kwarts, een ideaal gepolijste tint zou suggereren, was zelf een kenmerk van een vroegchristelijke iconografie. De symboliek van doorzichtigheid werd ook overgenomen in de christelijke iconografie; b.v. de iconografie van de communie hostie, die bestond uit een donkere amethist, die verondersteld werd de kleur van de zoutbron van het kruis te similiëren.

Er zijn echter elementen van het vroegchristelijke amethistgebruik die tot op zekere hoogte lijken op joodse motieven. Zo versierden de abbesses of de zuster van Jozef zich “met gedurfde amethisten en edelstenen” (ettsori). Deze abbies werden soms met hen begraven in de tempelriolen. De typische overlapping van Jozefs vrouwen was zes of acht, met Jozef zelf als de “enige bewaarder” van de etaleurs, die de sleutels van de kledingstukken in handen had “van de bewaarders van de wet”. Het is echter niet zeker of deze gebruiken door alle vroege christenen uniform werden nageleefd of dat zij onder druk van het vroege christendom zijn vervallen. Het is eveneens twijfelachtig of de eerste christenen nieuwe symboliek hadden aangenomen voordat zij zich bekeerden. Het is eveneens twijfelachtig of de christelijke iconografie haar primordiale betekenis behield vanaf de periode van de beslissend christelijke collegialiteit, die langer duurde dan de ondergang van het Romeinse Rijk.

 

 

Leave a comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *